تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد......

وقتی پست قبلی رو می نوشتم فکرشم نمی کردم که فردا شبش من و کیمیا تو بیمارستان باشیم و شب سخت و بسیار بدی رو گذرونده باشیم.اونشب مهمون داشتیم و کیمیا تا ساعت 8 و 9 شب کاملا خوب بود فقط یکم تب داشت که چون استامینوفن نمی خوره و بالا میاره گفتم شاید با یکم خوابیدن بهتر شه ولی از خواب که بیدار شد تبش بیشتر بود استامینوفن دادیم که بالا اورد و همین موضوع دمای بدنش رو بالاتر برد.پوشکشو عوض کردیم و پاهاشو شستیم می خواستم شیاف بذارم که خیلی بی قراری کرد و گفتیم یه نیم ساعتی صبر کنیم اگه بهتر نشد شیاف و بعد دکتر.....

بغل مادر شوهرم بود که خیلی بهونه میگرفت رفتم بغلش کنم که شیر بدم دیدم کیمیا بدنش شل شده و چشماش بازه ولی منو نگاه نمیکنه.از ترس و وحشت تا به خودم اومدم دیدم کیمیا رو باباش و برادر شوهرم و جاریم بردن.دفتر چه شو برداشتم و با گریه و زاری تو خیابون می دویدم که شوهر خواهر شوهرم رسید و منو برد پیش کیمیا.درمانگاه قبول نکردن و راهی بیمارستان شدیم.دیگه بماند که چه حال و روزی داشتیم.کیمیا به هوش اومده بود وتا خود بیمارستان ناله کرد منم همه اماما رو صدا میزدم.زانوام نا خود اگاه خم میشد و نمی تونستم راه برم.باورم نمی شد منی که از دست دادن عزیز ترین کسام رو تحمل کرده بودم اینقدر در مقابل این اتفاق بد برای پاره تنم ضعیف باشم.حس می کردم مرده ام و این روح منه که داره این چیزا رو میبینه.بودن جاریم که کیمیا رو بغل کرده بود تو بیمارستان از این اتاق به اون اتاق می دوید نعمتی بود که ممنونشم.به کیمیا اکسیژن وصل کردن و خون گرفتن و سرم زدن.باورم نمی شد این کیمیای منه که به این حال و روز افتاده.تا ساعت 6 صبح موندیم که چون حالش خوب بود مرخصش کردن.تا صبح فکر میکردم که چرا اینجوری شد؟؟؟؟تو واکسنا تبش از این بالا تر می رفت اما اینجوری نمی شد.

از فرداش بازم تب و اسهال که خدا رو شکر زیر نظر دکترش الان خیلی بهتره.وای که چه روزایی بود....

ارزو دارم تن همه بچه ها سالم باشه.....